Op non-actiefstelling werknemer wegens werken in strijd met concurrentiebeding

Een werkgever in de foodsector neemt een werkneemster aan die tot voor kort werkzaam is geweest bij een concurrent. De betreffende werkgever had al eerder ex-werknemers van die concurrent aangenomen en wist dat er een discussie liep over de vraag of de werknemers daarmee handelden in strijd met een concurrentiebeding. De vorige werkgever spreekt de werkneemster vervolgens aan op het concurrentiebeding en vordert betaling van verbeurde boetes. Ook kondigt de vorige werkgever schadevergoedingsclaims aan tegen de werkneemster en haar huidige werkgever.

Die huidige werkgever besluit daarop de werkneemster per 8 september 2009 op non-actief te stellen en ontbinding van de arbeidsovereenkomst aan de kantonrechter te vragen. Dat laatste gebeurt op

1 november 2009. De werkgever weigert echter het loon over de periode van 8 september 2009 tot 1 november 2009 te betalen, stellend dat het niet verrichten van de overeengekomen werkzaamheden in de risicosfeer van de werkneemster ligt. De werkneemster is het daar niet mee eens. Zij stelt dat zij de werkgever tijdens de sollicitatiefase desgevraagd heeft medegedeeld dat een concurrentiebeding gold en dat de werkgever daarna niet heeft doorgevraagd, zodat de werkgever daarmee het risico dat de vorige werkgever de werkneemster op het concurrentiebeding zou aanspreken willens en wetens heeft aanvaard.

De kantonrechter acht op basis van een tegenstrijdigheid in het verweer van de werkgever aannemelijk dat inderdaad tijdens de sollicitatiefase is gesproken over het concurrentiebeding en is op basis daarvan van mening dat de oorzaak voor het niet verrichten van de arbeid voor rekening van de werkgever komt. Maar zelfs als dat anders zou zijn, moet de werkgever volgens de kantonrechter het loon doorbetalen, omdat het niet verrichten van arbeid als gevolg van een op non-actiefstelling volgens de jurisprudentie van de Hoge Raad per definitie voor rekening en risico van de werkgever is.

De wet bepaalt dat geen loon hoeft te worden betaald als geen arbeid wordt verricht, maar noemt als uitzondering op deze regel het geval waarin de werknemer geen arbeid verricht als gevolg van een oorzaak die voor rekening en risico van de werkgever komt. Als de werknemer op non-actief is gesteld, is volgens de Hoge Raad de oorzaak van het niet verrichten van de arbeid per definitie voor rekening en risico van de werkgever, omdat het de werkgever is die de werknemer op non-actief heeft gesteld. Dat geldt dan ongeacht de oorzaak van de op non-actiefstelling. Zo dus ook in dit geval.