Verhaal van tijdens ziekte doorbetaald loon

Bij een werkgever is een chauffeur in dienst op wiens arbeidsovereenkomst de CAO voor het beroepsgoederenvervoer over de weg van toepassing is. Op 4 september 2004 wordt deze werknemer tegen het hoofd geslagen. Hij loopt daarbij zwaar lichamelijk letsel op (een schedelbreuk en een hersenbloeding) en ligt vier weken in coma. Als hij weer bij kennis komt zijn veel lichamelijke en psychische functies aangetast en is nog onduidelijk hoe de toekomst van de werknemer er uit ziet. De dader wordt strafrechtelijk veroordeeld. In het vonnis van de strafrechter wordt de dader veroordeeld om 5.200 euro schadevergoeding aan de werknemer te betalen.

De werkgever heeft het salaris van de werknemer gedurende 104 weken volledig doorbetaald. De werkgever is voor ziekteverzuim verzekerd bij De Amersfoortse, maar de eerste tien dagen van het ziekteverzuim zijn niet gedekt en tijdens het tweede ziektejaar is maar 70% van het loon verzekerd. De werkgever vordert van de dader vergoeding van het netto loon (op grond van de wet kunnen alleen het netto loon en de re-integratiekosten worden verhaald), primair over de volle 104 weken en subsidiair voor zover De Amersfoortse niet heeft uitgekeerd. De rechtbank wijst de vorderingen van de werkgever af, omdat De Amersfoortse een groter bedrag aan de werkgever heeft betaald, dan het netto loon dat de dader aan de werkgever zou moeten vergoeden. In hoger beroep oordeelt het gerechtshof echter dat de werkgever recht heeft op het verhaal van zijn schade voor zover hij die schade niet van De Amersfoortse vergoed heeft gekregen. Voor zover De Amersfoortse de schade wel heeft vergoed, heeft De Amersfoortse het recht verkregen om die schade op de dader te verhalen. Dat recht komt in zoverre dan niet meer aan de werkgever toe. Daarbij is van belang dat de werkgever ook niet gesteld heeft dat hij zijn vordering ten behoeve van De Amersfoortse heeft ingesteld. Per saldo moet de dader aan de werkgever nog het netto loon vergoeden over de eerste tien dagen en 30% van het loon over het tweede ziektejaar. Die laatste vordering wordt nog enigszins beperkt, omdat de CAO de werkgever niet over dat hele ziektejaar verplichtte om 100% van het loon tijdens ziekte te betalen. Daarentegen moet de dader ook nog het netto deel van uitbetaalde overuren vergoeden, omdat de CAO daar ook toe verplichtte.

Het verhaal van het netto loon is ook van belang omdat dit verhaal voor de werkgever de weg opent om bij het UWV compensatie te vorderen voor de verhoogde gedifferentieerde WGA-premie die het gevolg is van een aan de werknemer toegekende WGA-uitkering. Het UWV (of de werkgever die eigenrisicodrager is) kan ook het bedrag van de netto WGA-uitkering op de dader verhalen. Als het UWV een deel van de uitkering verhaalt, is het redelijk ook niet de hele WGA-uitkering van invloed te laten zijn op de hoogte van de gedifferentieerde WGA-premie. Maar daarvoor is dus vereist dat eerst verhaal van netto loon wordt gepleegd, zodat het voor het UWV ook gemakkelijk is daarna de netto uitkering te verhalen.