Aansprakelijkheid van arbodienst wegens niet melden van no-risk polis

Het bestaan van recht op Ziektewetuitkering op grond van de no-risk polis van een werknemer valt niet onder het medisch beroepsgeheim van de bedrijfsarts en de arbodienst had daarom de werkgever daarover moeten inlichten.

Een zorginstelling had sinds 2006 een werkneemster in dienst die zich vaak en in toenemende mate ziek meldde. Bij een ziekmelding in 2010 had de arbodienst in de probleemanalyse bij de vraag of sprake was van (onder meer) “vangnet Ziektewet” ingevuld dat er geen bijzondere wettelijke regelingen golden. In november 2012 raakte de werkgever op de hoogte van het feit dat de werkneemster een WAO-verleden had toen zij bij de werkgever in dienst trad en dat op grond daarvan in geval van ziekte recht op Ziektewetuitkering bestond (de zogenaamde “no-risk polis”). Deze Ziektewetuitkering had de werkgever met het tijdens ziekte door te betalen loon kunnen verrekenen, als deze tijdig was aangevraagd. De werkgever stelt daarop de arbodienst aansprakelijk voor de geleden schade wegens de gemiste Ziektewetuitkering. De arbodienst ontkent echter de aansprakelijkheid en wijst op de geheimhoudingsverplichting die op grond van de wet voor de bedrijfsarts geldt alsmede op richtlijnen en publicaties van de vereniging van bedrijfsartsen, de Koninklijke Nederlandsche Maatschappij tot bevordering der Geneeskunst (KNMG) en het College Bescherming Persoonsgegevens, waarin steeds is vermeld dat de bedrijfsarts zonder toestemming van de werknemer niet aan de werkgever mag melden dat er sprake is van een “vangnetsituatie” waarbij de no-risk polis van toepassing is. Ook stelt de arbodienst dat het niet zijn taak is om bij de werknemer te informeren naar het bestaan van recht op Ziektewetuitkering, aangezien de werkgever op grond van de wet bevoegd is daar bij zijn werknemer naar te informeren zodra de arbeidsovereenkomst twee maanden heeft geduurd.
Als de kantonrechter over de schadevergoedingsvordering moet beslissen, wijst de kantonrechter allereerst op de bedoeling van de wetgever zoals die uit de wetsgeschiedenis blijkt, waar is vermeld dat de arbodienst doorgaans ten behoeve van de werkgever faciliterend zal optreden bij het doen van uitvraag bij de werknemer ten aanzien van het bestaan van recht op Ziektewetuitkering. Verder wijst de kantonrechter op uitspraken van de Centrale Raad van Beroep, waarbij de wetenschap van de arbodienst omtrent het bestaan van recht op Ziektewetuitkering aan de werkgever wordt toegerekend en waarin de Centrale Raad van Beroep heeft overwogen dat van de werkgever mag worden verlangd met de arbodienst een zodanige regeling te hebben getroffen, dat de arbodienst tijdig kan zorgdragen voor de ziekmelding die binnen zes weken bij het UWV moet plaatsvinden om aanspraak te kunnen maken op de Ziektewetuitkering. De Centrale Raad van Beroep vermeldt daarbij dat het hierbij niet gaat om “harde medische gegevens”. De kantonrechter is dan ook van oordeel dat het feit dat de werknemer aanspraak heeft op Ziektewetuitkering niet onder het medisch beroepsgeheim valt. De richtlijnen en publicaties van de vereniging van bedrijfsartsen, de KNMG en het College Bescherming Persoonsgegevens maken dit volgens de kantonrechter niet anders.

De kantonrechter wijst er verder op dat de arbodienst het kennelijk ook tot haar taak rekende om de werkgever te informeren over het bestaan van recht op Ziektewetuitkering, gelet op het feit dat daarover een vraag was opgenomen op het formulier dat de arbodienst gebruikte voor de probleemanalyse. De werkgever had ook onbetwist gesteld dat bij andere ziektegevallen de vraag wel door de arbodienst was ingevuld. De kantonrechter is dan ook van mening dat de arbodienst toerekenbaar tekort is geschoten in de nakoming van de overeenkomst met de werkgever en daarom verplicht is de schade te vergoeden die de werkgever daardoor heeft geleden.

Het vonnis van de kantonrechter kan een belangrijke steun in de rug zijn voor werkgevers die er te laat achter komen dat werknemers in geval van ziekte recht hadden op een Ziektewetuitkering, die met het tijdens ziekte doorbetaalde loon verrekend had kunnen worden. Als de arbodienst zich niet kan verschuilen achter het medisch beroepsgeheim, is aansprakelijkheid van de arbodienst voor de geleden schade een stuk dichterbij. Dat laat onverlet dat het voor werkgevers verstandig is om gebruik te maken van de door de wet geboden mogelijkheid om, zodra de arbeidsovereenkomst twee maanden heeft geduurd, bij de werknemer te informeren naar het bestaan van recht op Ziektewetuitkering bij ziekte.