Geen ontslag op staande voet bij niet naleven controlevoorschriften ziekteverzuim

Een werknemer die op grond van de Wet sociale werkvoorziening (WSW) te werk is gesteld, meldt zich op 30 januari 2001 ziek bij zijn werkgever, een zogenaamd “werkvoorzieningschap”. De werknemer is niet thuis als de controleur van de arbodienst hem op 31 januari 2001 (twee maal) en op 2 februari 2001 probeert te bezoeken. Op 1 februari 2001 heeft de werknemer voor de tweede maal een spreekuurafspraak bij de arts van de arbodienst. De werknemer verschijnt dan niet en belt af, omdat hij zich te ziek acht om te komen. De werkgever heeft dan al vervoer naar de bedrijfsarts aangeboden. De bedrijfsarts bericht de werkgever op 5 februari 2001 per e-mail dat de werknemer heeft afgebeld en dat het hem daardoor niet mogelijk is te beoordelen of werkelijk sprake is van arbeidsongeschiktheid. Op 6 februari 2001 wordt de werknemer gehoord door het hoofd van de afdeling P&O van de werkgever, die constateert dat de werknemer alcohol gedronken heeft. Bij brief van 6 februari 2001 wordt de werknemer op staande voet ontslagen omdat hij voor de tweede maal nagelaten heeft de bedrijfsarts te bezoeken. Daarbij wordt gewezen op twee eerdere disciplinaire straffen, van 20 juli 2000 en van 19 december 2000.De werknemer verzet zich tegen het ontslag op staande voet, door aan te voeren dat uit de wetsgeschiedenis blijkt dat als sanctie op overtreding van de controlevoorschriften ter zake van het ziekteverzuim slechts opschorting van de loondoorbetaling tijdens ziekte is gesteld en dat voor het recht van de werknemer op loon tijdens ziekte uitsluitend bepalend is of hij ziek is (en dus niet: of hij de controlevoorschriften heeft nageleefd). Het gerechtshof (in hoger beroep) volgt de werknemer in dat verweer. Het hof voegt daaraan toe dat de werkgever de controle door de bedrijfsarts ook niet op straffe van ontslag op staande voet kon verlangen, vanwege zijn basale psychische gesteldheid van de werknemer (als “WSW-er”!) in combinatie met zijn alcoholprobleem en depressiviteit wegens het overlijden van zijn moeder in augustus 2001.

Voor ons brengt het bovengenoemde arrest van het Hof weinig nieuws: op het niet naleven van de controlevoorschriften van het ziekteverzuim is door de wetgever opschorting van de loondoor-betaling als sanctie gesteld (hetgeen betekent dat het loon alsnog betaald moet worden als de werknemer achteraf toch ziek blijkt te zijn geweest). Ontslag op staande voet als sanctie is daarmee een te zwaar middel. De meeste (vreemd genoeg echter niet: alle) kantonrechters achten een dergelijk ontslag op staande voet dan ook nietig. In de praktijk willen werkgevers echter graag tot ontslag op staande voet besluiten. Voor die werkgevers geldt het bovenstaande arrest als een goede waarschuwing.