Ontslag wegens drankprobleem

Een groot warenhuis heeft sinds 1 januari 1978 een 43-jarige verkoopmedewerker in dienst. In november 1992 krijgt hij een laatste waarschuwing wegens “onaanvaardbaar gedrag”. Begin 1993 wordt hij in een kliniek opgenomen wegens een alcoholprobleem. De werknemer beëindigt de behandeling echter voortijdig. In 1993 en 1994 is de werknemer als gevolg van zijn drankprobleem meer dan een jaar arbeidsongeschikt geweest. Op 3 februari 1996 heeft de werknemer in een gesprek aangegeven dat zijn drankgebruik wederom een probleem vormde. Op 27 september 1996 heeft de werkgever de werknemer geschorst en naar de arbodienst verwezen voor een bloedproef. In een gesprek op 2 oktober 1996 erkent de werknemer op 27 september 1996 onder de invloed van alcohol te hebben verkeerd, waarna de werknemer zich van 15 oktober 1996 tot medio maart 1997 in een kliniek laatbehandelen. Na gesprekken op 8 en 15 april 1997 omtrent de drankproblemen van de werknemer, heeft de werkgever de werknemer op 1 juli 1997 opnieuw geschorst. Op 11 juli 1997 is de werknemer ontslag aangezegd en op non-actief gesteld. Tegen het ontbindingsverzoek van de werkgever verweert de werknemer zich met de stelling dat hij vanaf 1978 tot ver in de negentiger jaren probleemloos heeft gefunctioneerd en dat het drankprobleem zich pas daarna heeft ontwikkeld als gevolg van persoonlijke omstandigheden. Hij stelt van plan te zijn het RIAGG te vragen om psychiatrische hulp en vraagt om een laatste kans. Mocht de arbeidsovereenkomst toch worden ontbonden dan vraagt de werknemer, gelet op het feit dat hij gedurende het grootste deel van het dienstverband probleemloos heeft gefunctioneerd, om toekenning van een vergoeding. De kantonrechter ontbindt de arbeidsovereenkomst, omdat van de werkgever niet verwacht kan worden een werknemer met een drankprobleem te handhaven in een functie die klantencontact en autorijden met zich meebrengt. De werkgever heeft de werknemer genoeg kansen geboden om middels begeleiding tot een oplossing van het probleem te komen. De kantonrechter rekent het de werknemer daarbij met name aan dat hij na de op non-actief stelling op 11 juli 1997 nog niets heeft ondernomen om zijn situatie te verbeteren. Een vergoeding wordt niet toegekend nu de ontslagaanvraag is gebaseerd op een omstandigheid die geheel in de risicosfeer van de werknemer ligt.

Alcoholgebruik door werknemers leidt vaak tot problemen. Ten aanzien van een eventueel ontslag kan men dit alcoholgebruik zien als een ziekte (geen ontslag) of als een aan de werknemer verwijtbare omstandigheid (wel ontslag). Dit geval laat zien dat een ontslag zonder ontslagvergoeding mogelijk is, mits de werknemer voldoende kansen heeft gehad om zijn alcoholprobleem op te lossen.