Vergoeding voor overwerk?

Een bedrijfsleider van wie de arbeidsovereenkomst door de Kantonrechter was ontbonden vorderde betaling van 738,5 overuren ad ƒ 18.462,50 vermeerderd met wettelijke rente. Hij stelde dat zijn werkweek maar 36 uur omvatte en dat hij geen betaling voor de extra gewerkte uren had ontvangen. De werkgever verweerde zich door te stellen dat geen vergoeding van overuren overeengekomen was en dat het niet ongebruikelijk is dat een hogere functionaris, zoals de bedrijfsleider was, geacht wordt overuren te maken als het werk dat verlangt, zonder dat daarvoor een extra vergoeding in geld wordt gegeven. De Kantonrechter en in hoger beroep de rechtbank honoreren dit verweer. Een overeenkomst heeft behalve de overeengekomen rechtsgevolgen, ook die gevolgen die uit de wet, gewoonte of de eisen van redelijkheid en billijkheid voortvloeien. Nu in de overeenkomst niets was bepaald, er geen toepasselijke CAO was, de wet ter zake van vergoeding van overwerk geen bepaling bevat en er van een gewoonte geen sprake was, behoeft overwerk slechts te worden betaald indien de redelijkheid en billijkheid dit zouden meebrengen. Dat was niet het geval, omdat de bedrijfsleider de werkgever nooit op de hoogte had gehouden van gewerkte overuren, zodat de werkgever er van uit mocht gaan dat de bedrijfsleider geen aanspraak maakte op vergoeding daarvan, hetzij vanwege de aard van zijn functie, hetzij doordat hij de uren kon compenseren door op andere dagen minder te werken.

De werkgever werd in dit geval bespaard voor onaangename verrassingen achteraf. Hij had zich veel ellende kunnen besparen door in de arbeidsovereenkomst op te nemen dat voor overwerk geen vergoeding in geld zou worden betaald.