Verhaal op werknemer van loonbelasting over ontslagvergoeding

Bij een werkgever is een werknemer in dienst die de titel van directeur heeft. De werknemer heeft ook een aantal aandelen in de moedermaatschappij van de werkgever. Op 16 april 2006 komen partijen overeen dat de arbeidsovereenkomst per 1 juli 2006 wordt beëindigd. De werkgever betaalt daarbij een vergoeding van 70.000 euro netto, die echter uitbetaald wordt als verhoging van de prijs die de werknemer krijgt voor de verkoop van de aandelen. Ook wordt overeengekomen dat de moedermaatschappij de kosten van eventuele belasting en premies draagt tot een bedrag van 20.000 euro indien de betaling als verkapt loon zou worden aangemerkt.

Als de accountant van de werkgever achter deze afspraak komt, wordt de betaling alsnog aan de belastingdienst doorgegeven voor een bedrag van 90.000 euro bruto. De belastingdienst heeft een naheffingsaanslag loonbelasting opgelegd voor 52% van dat bedrag, derhalve 46.800 euro. De werkgever vordert dat de werknemer van dit bedrag 26.800 euro (de eerste 20.000 euro zou immer voor rekening van de werkgever zijn) terugbetaalt. De werknemer stelt dat hij niet meer verschuldigd kan zijn dan 52% van 70.000 euro = 36.400 euro - 20.000 euro = 16.400 euro.

In navolging van de kantonrechter maakt het gerechtshof korte metten met dit verweer van de werknemer, die volgens het gerechtshof blij mag zijn dat zijn belastingontduikingsplannen gefrustreerd zijn door de accountant, omdat hij anders geconfronteerd had kunnen worden met een boete of strafvervolging.

Werkgevers doen er goed aan zich verre te houden van “creatieve oplossingen” waarbij een deel van de kosten van de betaling van een ontslagvergoeding op slinkse wijze ten laste van de belastingdienst wordt gebracht. Doorgaans zorgen die alleen maar voor problemen: in dit geval een kostbare juridische procedure in twee instanties.