Verlenging loondoorbetalingsverplichting tijdens ziekte wegens te late ziekmelding

Een werkgever wordt op 25 februari 2003 geconfronteerd met een besluit van het UWV waarbij met ingang van 20 januari 2003 aan een werknemer een WAO-uitkering wordt toegekend, maar waarbij is besloten dat de uitbetaling van die WAO-uitkering pas plaatsvindt met ingang van 23 juli 2003, omdat de werkgever van de op 21 januari 2002 aangevangen arbeidsongeschiktheid te laat aangifte bij het UWV heeft gedaan. De loondoorbetalingsverplichting van de werkgever wordt daarom verlengd met ruim zes maanden.

De werkgever verweert zich in beroep en hoger beroep tevergeefs tegen dat besluit. Hij stelt de aangifte tijdig te hebben gedaan, dat het UWV vaker stukken kwijt raakt en dat medewerkers van het UWV meerdere malen telefonisch zouden hebben gemeld dat alle meldingen tijdig waren gedaan. Ook meent hij dat hij er als eigenrisicodrager voor de Ziektewet op mocht vertrouwen dat hij niet na dertien weken, maar na acht maanden ziekmelding behoefde te doen, omdat op het formulier stond dat voor eigenrisicodragers een aangiftetermijn van acht maanden geldt. Voorts voert de werkgever aan de sanctie disproportioneel te achten.

De Centrale Raad van Beroep gaat er van uit dat de melding niet tijdig is gedaan. Nu de verzending niet met aangetekende brief of met bericht van ontvangst heeft plaatsgevonden, komt het bewijsrisico van het verzenden van de aangifte op de gestelde dag volgens vaste jurisprudentie van de Centrale Raad van Beroep voor rekening van de afzender. Aangezien de werkgever geacht werd de wet te kennen, moest zij weten dat de aangiftetermijn van acht maanden alleen gold voor eigenrisicodragers in de zin van de WAO en niet ook voor eigenrisicodragers in de zin van de Ziektewet. Van disproportionaliteit van de sanctie is volgens de Centrale Raad van Beroep geen sprake, omdat sprake is van een dwingendrechtelijke wetsbepaling waarbij de wetgever de afweging van belangen al heeft gemaakt en het UWV dus geen ruimte meer heeft om dat nog eens te doen.

De verlenging van de loondoorbetalingsverplichting van de werkgever wegens het te laat doen van de dertiende weeks ziekmelding (bij het UWV) leidt inderdaad vaak tot disproportionele sancties. De fout wordt vaak pas ontdekt bij de aanvraag van een WAO- of WIA-uitkering. Dat leidde dan onder de WAO tot een verlenging van de loondoorbetalingsverplichting met een half jaar, maar onder de WIA (vanwege de verlenging van de wachttijd van 52 naar 104 weken) tot een verlenging van de loondoorbetalingsverplichting met anderhalf jaar. De reden van deze forse sanctie was ooit dat het UWV in staat moest zijn zelf reïntegratie-inspanningen te gaan doen, als de werkgever dat naliet. Daartoe moest het UWV dan natuurlijk wel op de hoogte zijn van de arbeidsongeschiktheid. Vandaar de verplichting tot ziekmelding na dertien weken. Die reden is inmiddels echter weggevallen, nu het UWV niet zelf reïntegratie-inspanningen gaat verrichten als de werkgever dat niet doet, maar in plaats daarvan de loondoorbetalingsverplichting van de werkgever met maximaal 52 weken verlengt. De sanctie is echter gebleven en de Centrale Raad van Beroep voelt zich kennelijk niet geroepen daar wat aan te doen. Wij hebben in verleden in een publicatie de wetgever al eens opgeroepen de wet te wijzigen, maar ook dat heeft niet geholpen. Zo lang de wet nog is zoals die is, doen werkgevers er verstandig aan goed te bewaken of aan de verplichting tot ziekmelding bij het UWV na dertien weken (voor eigenrisicodragers in de zin van WAO of WIA: na acht maanden) wordt voldaan. Doorgaans doet dit overigens de arbodienst. Zou die nalatig blijven, dan kan de arbodienst voor de geleden schade aansprakelijk worden gesteld. Dan is weer van belang dat de aansprakelijkheid van de arbodienst niet in de algemene voorwaarden te zeer is beperkt.