Verzwijgen bij sollicitatiegesprek van alcoholverslaving

Op 13 maart 2001 wordt een werknemer arbeidsongeschikt. De werknemer is op 1 maart 2001 in dienst getreden en heeft daarvóór sinds 2 januari 2001 als uitzendkracht bij de betreffende werkgever gewerkt. Vanaf 6 april 2001 laat de werknemer zich voor zijn verslaving behandelen in een kliniek. Op 29 maart 2001 heeft de werkgever een gesprek met de werknemer gehad. Daarin is gesproken over het feit dat de werknemer zijn alcoholverslaving bij zijn sollicitatie niet heeft gemeld en over verschillende incidenten die hebben plaatsgevonden tijdens de korte periode dat de werknemer in dienst is en die verband houden met de alcoholverslaving. Dit gesprek wordt schriftelijk bevestigd. Een aanbod van de werkgever om tijdens de periode van zijn behandeling onbetaald verlof op te nemen wijst de werknemer van de hand. Daarop vraagt de werkgever de kantonrechter om de arbeidsovereenkomst te ontbinden.De kantonrechter oordeelt dat het tijdens een sollicitatiegesprek verzwijgen van een kwaal alleen als een dringende reden voor ontslag op staande voet kan worden beschouwd als de werknemer wist of moest begrijpen, dat hij de kwaal had en dat hij als gevolg van die kwaal niet in staat zou zijn tot het verrichten van de overeengekomen werkzaamheden. De kantonrechter oordeelt dat dat ten aanzien van de werknemer het geval is. De kantonrechter weegt daarbij mee dat de werknemer werkzaam is op een snijafdeling en dat het werken met een alcoholverslaving daarbij niet zonder risico is, dat de werknemer al enige maanden werk heeft moeten verzuimen, dat hij het aanbod van onbetaald verlof van de hand heeft gewezen en dat volgens de jurisprudentie van de Hoge Raad een dringende reden voor ontslag op staande voet niet aan de werknemer verwijtbaar hoeft te zijn. De kantonrechter ontbindt vervolgens de arbeidsovereenkomst wegens een dringende reden, hetgeen met zich meebrengt dat ook geen ontslagvergoeding wordt toegekend.

Het valt te betwijfelen of alle kantonrechters bereid zullen zijn om de gevolgen van alcoholverslaving zo navrant voor rekening van de werknemer te laten als de kantonrechter in het onderhavige geval heeft gedaan. Een rol zal hebben gespeeld dat de werknemer in kwestie nog maar 17 jaar oud was. Als de werknemer na dit ontslag nog in aanmerking komt voor een WW-uitkering, is hij trouwens beter af dan met het onbetaald verlof. Gedurende de periode van het onbetaalde verlof zou de werknemer geen recht hebben gehad op een WW- of Ziektewetuitkering.