Geen ontslag ondanks opzettelijk aanrijden van wegwerker door buschauffeur

Bij een streekvervoerbedrijf is sinds 1 december 1981 een 57-jarige buschauffeur in dienst. Op 13 februari 2002 wordt deze in voorlopige hechtenis genomen omdat hij tijdens zijn werkzaamheden opzettelijk een wegwerker heeft aangereden. Zijn rijbewijs wordt daarbij ingevorderd. De dag daarop wordt hij weer in vrijheid gesteld. Zijn rijbewijs wordt later teruggegeven.Het streekvervoerbedrijf heeft ontslag van de buschauffeur overwogen, maar uiteindelijk besloten tot op non-actiefstelling met behoud van salaris, in afwachting van een uitspraak van de strafrechter. Op 13 mei 2002 wordt de buschauffeur door de strafrechter veroordeeld tot een werkstraf wegens poging tot zware mishandeling. De wegwerker is er bij de aanrijding met een paar kneuzingen van af gekomen. De buschauffeur heeft steeds goed gefunctioneerd en heeft nog twee jaar te gaan voor zijn vervroegde pensionering.Het streekvervoerbedrijf vraagt de kantonrechter de arbeidsovereenkomst te ontbinden wegens een dringende reden (die reden voor een ontslag op staande voet zou zijn geweest als dat ontslag onverwijld zou zijn gegeven), althans wegens een verandering van de omstandigheden waardoor de arbeidsovereenkomst moet eindigen. De buschauffeur wijst op de ernstige gevolgen die een ontslag voor hem heeft en geeft toe dat hij door impulsief handelen, in de veronderstelling door de wegwerker gepest te worden, een fout gemaakt heeft en stelt dat hij aan de wegwerker zijn spijt betuigd heeft.De kantonrechter ontbindt de arbeidsovereenkomst niet. De kantonrechter is van mening dat de gedragingen van de buschauffeur in beginsel een dringende reden voor ontslag opleveren, maar voor de kantonrechter weegt zwaarder dat de gevolgen van ontslag zwaar zullen zijn. De buschauffeur zal naar alle waarschijnlijkheid geen nieuwe baan kunnen vinden, zal zijn huis moeten verkopen en zal niet vervroegd met pensioen kunnen gaan. De kantonrechter is daarom van mening dat de buschauffeur een tweede kans verdient.

Enige tijd geleden heeft de Hoge Raad bepaald dat na het aannemen van een dringende reden voor ontslag op staande voet geen ruimte voor de rechter meer bestaat om vanwege de ernstige gevolgen van dat ontslag nog een ontslagvergoeding aan de werknemer toe te kennen. Daarbij heeft de Hoge Raad echter ook als zijn oordeel uitgesproken dat de gevolgen van het ontslag voor de werknemer wel moeten worden meegewogen bij de vraag of een reden dringend genoeg is om het ontslag op staande voet te rechtvaardigen. Deze uitspraak geeft een voorbeeld van een geval waarin sprake was van een feit dat op zichzelf ontslag op staande voet zou rechtvaardigen, maar dat daartoe uiteindelijk toch niet dringend genoeg wordt bevonden, uitsluitend vanwege de ernstige gevolgen van dat ontslag voor de werknemer. Het moeten meewegen van de gevolgen van het ontslag voor de werknemer maakt het wel moeilijk om te voorspellen wanneer een ontslag op staande voet in rechte stand zal houden en wanneer niet.