Geen ontslagvergoeding bij ontslag na twee jaar arbeidsongeschiktheid

Bij een stichting is sinds 1982 een 42-jarige werkneemster in dienst als consulente/wetenschappelijk medewerkster. Eind 1998 wordt zij met toestemming van de Regionaal Directeur voor de Arbeidsvoorziening ontslagen, omdat zij al ruim 21/2 jaar ziek is. De ziekte heeft een psychische oorzaak. Reïntegratie van de werkneemster is mislukt na een woordenwisseling met een direct leidinggevende, waarna de werkneemster zich ziek gemeld heeft en, ondanks pogingen van de werkgever en de uitvoeringsinstelling, niet meer is teruggekeerd. De werkneemster vordert bij de kantonrechter een (op de zogenaamde ‘kantonrechtersformule’ gebaseerde) ontslagvergoeding van ruim ƒ 100.000 stellend dat het ontslag kennelijk onredelijk is, gelet op de duur van de arbeidsovereenkomst, de leeftijd van de werkneemster, haar arbeidskansen en het feit dat de werkgeefster verantwoordelijk zou zijn voor het mislukken van de pogingen tot werkhervatting.De kantonrechter acht voor het toekennen van een ontslagvergoeding van belang of en in welke mate de werkomstandigheden een rol hebben gespeeld bij het ontstaan van de ziekte en arbeidsongeschiktheid, welke rol en verantwoordelijkheden partijen hadden bij de reïntegratiepogingen en of er bijzondere omstandigheden zijn, zoals een aanmerkelijke leeftijd of een uitermate moeilijke arbeidsmarkt-positie die een extra financiële inspanning met zich meebrengen. Van een bijzonder geval acht de kantonrechter geen sprake. Ook is volgens de kantonrechter uit niets gebleken dat de oorzaak van de arbeidsongeschiktheid aan het werk gerelateerd zou zijn. Vervolgens stelt hij vast dat de reïntegratiepogingen vooral door toedoen van de werkneemster zijn gefrustreerd, doordat deze twee maal een poging van de werkgeefster tamelijk bot heeft genegeerd en prematuur heeft aangestuurd op het einde van de arbeidsovereenkomst. De vordering tot toekenning van de arbeidsovereenkomst wordt dan ook afgewezen.

In dit geval liep het voor de werkgever goed af, vooral omdat de kantonrechter de werkneemster schuldig achtte aan de situatie die het ontslag noodzakelijk maakte. In veel andere gevallen waarin ontslag plaats vindt na twee jaar arbeidsongeschiktheid zal dat echter anders zijn. Hoewel men over de redelijkheid daarvan kan twisten, dienen werkgevers toch rekening te houden met de verplichting tot betaling van een ontslagvergoeding, vooral als het een wat oudere werknemer betreft die relatief lang in dienst is. Wanneer de oorzaak van de arbeidsongeschiktheid werkgerelateerd is, of wanneer de werkgever enig verwijt te maken valt op het punt van de reïntegratie van de arbeidsongeschikte werknemer, zal aan de werknemer nog veel eerder een ontslagvergoeding worden toegekend en zal die ontslagvergoeding hoger uitvallen.