Geen verlenging no-risk polis

Bij een werkgever is een werknemer werkzaam geweest als medewerker spuitafdeling, die zich op 21 augustus 2001 vanuit de WW ziek heeft gemeld vanwege de gevolgen van Crohn. Per het einde van de wachttijd is vervolgens geen WAO-uitkering toegekend omdat hij minder dan 15% arbeidsongeschikt geacht werd. Wel werd de werknemer daarbij als arbeidsgehandicapte aangemerkt. Per 1 juli 2004 treedt de werknemer opnieuw bij de werkgever in dienst. Vanwege de status van arbeidsgehandicapte is daarbij de zogenaamde no-risk polis van toepassing, hetgeen betekent dat bij ziekmelding gedurende de eerste vijf jaren van het dienstverband een Ziektewetuitkering wordt toegekend ter grootte van 100% van het loon in de eerste 52 weken en 70% van het loon in de tweede 52 weken. De werkgever kan die uitkering dan verrekenen met het tijdens ziekte door te betalen loon, waardoor ziekte van de werknemer de werkgever in de praktijk geen loon meer kost.

Op 9 juni 2009 verzoekt de werkgever om verlenging van de no-risk polis met vijf jaar. Daarop bestaat recht als de werknemer lijdt aan een ziekte of gebrek, die maken dat hij ook na vijf jaar nog steeds een aanzienlijk verhoogd risico heeft op ernstige gezondheidsklachten. De verzekeringsarts van het UWV is van mening dat aan die eis niet is voldaan. De werkgever maakt daartegen bezwaar. Hij wijst er op dat de ziekte van Crohn chronisch is en niet te genezen. Weliswaar heeft de werknemer daardoor de laatste vijf jaar weinig verzuimd, maar dat biedt geen garantie voor de toekomst. De bezwaarverzekeringsarts van het UWV is echter van mening dat geen sprake is van een aanzienlijk verhoogd risico op ernstige gezondheidsschade.

Ook beroep van de werkgever bij de rechtbank leidt niet tot succes. De werkgever wijst er op dat de ziekte van Crohn een zeer wisselend verloop kent waarbij periodes van relatieve rust worden afgewisseld met ernstige en langdurige opflakkeringen en dat de werknemer gedurende langere tijd vrijwel continu zware medicatie gebruikt die op zichzelf weer aanleiding geeft tot bijwerkingen. De rechtbank acht echter doorslaggevend dat de werknemer zich ondanks de regelmatig optredende opflakkeringen zonder relevant ziekteverzuim aan het werk heeft kunnen houden. Daardoor is volgens de rechtbank sprake van een zodanig beheersbare aandoening dat van een aanzienlijk verhoogd risico op ernstige gezondheidsschade geen sprake is. De rechtbank voegt daaraan toe niet uit te sluiten dat dat anders zou kunnen zijn in het geval van een andere werknemer met de ziekte van Crohn die een hoger ziekteverzuim heeft.

Over de mogelijkheid tot verlenging van de no-risk polis is weinig bekend. Uit de uitspraak blijkt dat deze mogelijkheid ook niet snel kan worden toegepast.