Tijdens personeelsweekend naakt fietsen levert werknemer ƒ 450.000 op

Bij een personeelsfeest wil het geestrijk vocht nog wel eens rijkelijk vloeien. Dat is bij banken kennelijk niet anders. Toen een bank (wij zullen het de betreffende bank niet aandoen de naam hier te noemen) in september 1999 een personeelsfeest hield, geraakte één van haar medewerkers (nota bene een rayondirecteur) door het overvloedig gebruik van alcohol zo zeer geïnspireerd, dat hij het nodig achtte de ongetwijfeld toch al uitbundige feestvreugde nog wat te verhogen, door naakt op een fiets in de rondte te gaan rijden. In één moeite door viel hij daarbij ook nog wat vrouwelijke personeelsleden lastig. De bank was van dit opmerkelijke initiatief wat minder gecharmeerd, want vroeg de kantonrechter te Amersfoort de arbeidsovereenkomst met de rayondirecteur te ontbinden.
Weer tot zijn zinnen gekomen, vecht de werknemer dit ontslag aan. Hij is van mening dat hij weliswaar eenmalig over de schreef is gegaan, maar dat hij altijd tot volle tevredenheid heeft gefunctioneerd en dat ontbinding achterwege dient te blijven. Als de arbeidsovereenkomst toch ontbonden moet worden, vraagt hij een ontslagvergoeding van ruim ƒ 700.000. Ook heeft de werknemer kritiek op de door de bank gevolgde procedure.
De kantonrechter is van mening dat het gedrag tijdens het weekend niet los kan worden gezien van zijn functioneren bij de bank. Omdat de werknemer daarmee zijn status heeft verloren, moet de arbeidsovereenkomst worden ontbonden. Op grond van de staat van dienst van de werknemer sinds 1970 kent de kantonrechter een ontslagvergoeding toe van bijna ƒ 450.000, waarbij het bedrag dat als ontslagvergoeding voort zou vloeien uit de zogenaamde ‘kantonrechtersformule’ overigens met 25% verlaagd is vanwege het verwijtbare gedrag van de werknemer.

Wij vragen uw aandacht voor deze rechterlijke uitspraak niet alleen vanwege de smeuïge details. Uit de uitspraak valt ook af te leiden dat het niet eenvoudig is om relatief oude werknemers met een relatief lang dienstverband te ontslaan zonder een aanzienlijke ontslagvergoeding te betalen. Zelfs wanneer aangenomen wordt dat de werknemer van de reden voor het ontslag een verwijt te maken valt, hecht de rechter een relatief groot belang aan het lange dienstverband. In veel gevallen valt ook niet te ontkennen dat de werknemer in een reeks van voorafgaande jaren wel goed, althans tot tevredenheid, heeft gefunctioneerd. Dat leidt dan in veel gevallen tot de betaling van een toch nog hoge ontslagvergoeding, ook als de ontslagreden aan de werknemer kan worden verweten. Zo ook in dit geval. De ontsporing van de werknemer kost hem in dit geval zijn baan, maar levert hem ook bijna ƒ 450.000 op. De vraag dringt zich op wat het zwaarste weegt.