Uitbetaling gratificatie verplicht?

Een werknemer van wie de arbeidsovereenkomst per 1 februari 1995 door de Kantonrechter was ontbonden vorderde na de ontbinding de betaling van een gratificatie over het jaar 1994. Over de jaren 1992 en 1993 had de werknemer zo'n gratificatie wel ontvangen. Ook was het zo dat andere werknemers de gratificatie over het jaar 1994 hadden ontvangen. De werkgever had onweersproken gesteld dat de verstrekking van de gratificatie onverplicht geschiedde, maar de werknemer was van mening dat de werkgever voor de werknemer geen uitzondering had mogen maken. De vordering werd afgewezen. De Kantonrechter was van mening dat de werknemer de betaling van de gratificatie had moeten bedingen bij het overleg dat had plaats gevonden over de ontbinding van de arbeidsovereenkomst, zoals dat ook met uitbetaling van vakantiegeld en de vergoeding van niet-genoten vakantiedagen was gebeurd.

De uitspraak moet vooral worden gezien in het licht van het overleg dat tussen partijen had plaats gevonden over de ontbinding van de arbeidsovereenkomst. In zijn algemeenheid kan worden aangenomen dat een werkgever niet handelt als een goed werkgever (iets waartoe hij volgens de wet wel verplicht is) als hij aan alle werknemers een gratificatie verstrekt en deze tegelijkertijd aan één werknemer onthoudt. Voor een dergelijke uitzondering zou een objectieve rechtvaardiging moeten bestaan.