- Ontslag op staande voet wegens grensoverschrijdend
- Werkneemster neemt vakantiedagen op na einde van tweede ziektejaar
- Medisch adviseur van de werkgever heeft recht op inzage van medische gegevens van de werknemer
- Hoge WW-premie verschuldigd wegens ontbreken schriftelijke arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd
- Valse verklaring in procedure van op staande voet ontslagen werknemer leidt tot volledige afwijzing van vorderingen
- Werkgever moet overwerkvergoeding betalen ondanks afspraak dat deze in salaris was begrepen
- Manager personeelszaken werkte op basis van een overeenkomst van opdracht en niet op basis van een arbeidsovereenkomst
- Langdurig verkeerd toegepaste onkostenvergoedingsregeling is geen verworven recht
- Beveiliger is geen zelfstandige en de gesloten overeenkomst is daarom een arbeidsovereenkomst
Verboden onderscheid naar arbeidsduur bij loondoorbetaling tijdens ziekte
Uitgavejaar en uitgavenummer: 1999 / 29
Vindplaats: Zie: kantonrechter Amsterdam 19 februari 1999, JAR 1999/76
Een bloemenveiling had met de vakbonden een akkoord gesloten over een bedrijfs-CAO. Daarin was bepaald dat tijdens ziekte het salaris gedurende een jaar zou worden doorbetaald. Ter uitvoering van die afspraak had de bloemenveiling een bepaling opgesteld volgens welke vaste werknemers recht hebben op volledige doorbe- taling van hun loon, maar deeltijdwerkers slechts recht hebben op doorbetaling van het loon over het aantal uren waarvoor zij aangesteld waren, terwijl zij structureel meer uren werken, omdat zij doorwerken tot hun dagtaak voltooid is. Op verzoek van de vakbonden verklaart de kantonrechter te Amsterdam voor recht dat deze bepaling in strijd is met het verbod op onderscheid naar arbeidsduur en daarom nietig is. De bepaling leidt er immers toe dat vaste werknemers wel en deeltijdwerknemers niet het loon voor hun dagtaak volledig doorbetaald krijgen.
Commentaar
De wet verbiedt een onderscheid naar arbeidsduur. Uitzondering geldt slechts voor het geval een onderscheid naar arbeidsduur “objectief gerechtvaardigd”. Daartoe moet dan vanuit het doel van een regeling beredeneerd kunnen worden waarom een onderscheid naar arbeidsduur gerechtvaardigd is (legitimiteit). Bovendien moet dan beargumenteerd kunnen worden dat het maken van dat onderscheid een goed, niet onnodig vergaand middel is om dat doel te bereiken (doelmatigheid) en dat geen wanverhouding bestaat tussen de inbreuk die moet worden gemaakt op de norm dat geen onderscheid naar arbeidsduur mag worden gemaakt en het daarmee te bereiken doel (evenredigheid). Aan deze eisen was in dit geval niet voldaan.