Werkgever niet aansprakelijk voor burn-out door overbelasting van de werknemer

Een in 1946 geboren werknemer is sinds 1968 in dienst van een chemisch concern. Hij werkt in een functie waarbij hij internationale reizen maakt voor de uitvoering van projecten. Vanaf 24 april 2002 is hij arbeidsongeschikt en vanaf 23 april 2003 heeft hij een WAO-uitkering berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 65 tot 80%. De werkgever heeft in het eerste jaar van arbeidsongeschiktheid het loon volledig doorbetaald en daarna de WAO-uitkering aangevuld tot 70% van het loon (dat boven het maximum dagloon lag). De werknemer stelt overspannen te zijn geraakt ( "burn-out") omdat de werkgever onvoldoende en te eenzijdig gebruik heeft gemaakt van zijn kennis, kunde en ervaring en zich niet heeft bekommerd om klachten van de werkgever inzake overbelasting. Hij beklaagt zich er daarbij over dat hij in elf jaar tijd negentien leidinggevenden heeft gehad, dat hij zich voor zijn inspanningen niet passend beloond acht en dat de werkgever te weinig reïntegratie-inspanningen heeft gedaan (hetgeen door het UWV zou zijn bevestigd). De werknemer vordert vergoeding van maandelijkse inkomensschade, immateriële schade en vergoeding van medische kosten.

De kantonrechter erkent dat het werk voor de werknemer een psychische belasting met zich mee heeft gebracht, maar stelt dat dat inherent is aan het functieniveau van de werknemer en dat de werkgever nog niet in strijd met zijn zorgplicht handelt door de werknemer te belasten met de druk van internationale reizen en het realiseren van doelstellingen tot realisering van gecompliceerde projecten. Als de werkgever echter bekend was, of bekend had moeten zijn, met langdurige overbelasting van de werknemer, zodanig dat dit tot aan de werkgever toe te rekenen psychische schade kan leiden, is de werkgever aansprakelijk voor de daardoor door de werknemer geleden en te lijden schade. Omdat de werknemer een functie met een grote mate van eigen verantwoordelijkheid vervulde, mocht van hem verwacht worden dat hij dan de aandacht van de werkgever gevraagd zou hebben voor die overbelasting. De werknemer stelt dat wel gedaan te hebben, maar tegenover de betwisting daarvan door de werkgever heeft hij dat niet aannemelijk weten te maken. Er heeft wel een gesprek met de bedrijfsarts plaatsgevonden, maar nadat die hem adviezen had gegeven, heeft de werknemer zich niet meer opnieuw gemeld. De kantonrechter overweegt verder dat het UWV na toetsing van de reïntegratie-inspanningen van de werkgever niet is overgegaan tot verlenging van de loondoorbetalingsverplichting, ondanks dat de werknemer daarom wel had verzocht, en dat reïntegratie ook zinloos was omdat de werknemer zich niet meer loyaal ten opzichte van de werkgever opstelde. De vordering van de werknemer wordt dan ook afgewezen.

Enkel overbelasting was volgens de kantonrechter (althans in dit geval waarin het ging om een mondige werknemer) onvoldoende om de werkgever aansprakelijk te doen zijn voor de schade als gevolg van de arbeidsongeschiktheid van de werknemer. Daartoe zou vereist zijn dat de werkgever klachten daarover van de werknemer had genegeerd. Dat lijkt ons terecht. Anders zou het zo kunnen zijn dat een werknemer zich enerzijds door de werkgever extra laat belonen voor zijn hoge inspanningen, en anderzijds de werkgever laat opdraaien voor de schadelijke gevolgen van overbelasting die van die hoge inspanningen het gevolg is.