Hogere ontslagvergoeding wegens op non-actief stelling werknemer

Bij een fabrikant van kopieermachines en printers moet wegens het verslechterde economische klimaat en een als gevolg daarvan ontstaan verlies een reorganisatie plaatsvinden. In totaal moeten 800 arbeidsplaatsen vervallen. Bij een dochtermaatschappij moet het personeelsbestand als gevolg daarvan met 90 fulltime eenheden verminderen. Deze werkgever verzoekt daarom de kantonrechter de arbeidsovereenkomst te ontbinden met een 55 jaar oude werknemer die al sinds 1 juli 1979 in dienst is en laatstelijk de functie van software engineer vervult met specialisatie in de aansturing van printers. Zijn arbeidsplaats komt volgens de werkgever te vervallen. De werkgever biedt aan om een ontslagvergoeding te betalen van ruim 130.000 euro, kennelijk overeenkomend met een ontslagvergoeding conform de kantonrechtersformule met correctiefactor 1.

De werknemer voert verweer, maar de kantonrechter ontbindt de arbeidsovereenkomst toch. De noodzaak tot personeelsinkrimping acht de kantonrechter voldoende onderbouwd, ondanks dat alleen cijfers van de moedermaatschappij zijn overgelegd en niet ook die van de werkgever zelf. De noodzaak voor personeelsinkrimping bij het concern als geheel wordt door de werknemer niet betwist en wordt ook door de ondernemingsraad onderschreven. En de werkgever heeft een bepaalde mate van beleidsvrijheid bij het inrichten van zijn eigen organisatie. Ook het verweer dat zijn functie uitwisselbaar is met die van algemeen software engineer (en dat daarom een andere werknemer voor ontslag zou dienen te worden voorgedragen) verwerpt de kantonrechter met het oog op de specialisatie van de werknemer. Ook acht de kantonrechter voldoende aannemelijk dat geen andere passende functies voor de werknemer beschikbaar zijn.

De ontslagvergoeding wordt door de kantonrechter echter vastgesteld op een bedrag van iets meer dan 170.000 euro, waarbij als correctiefactor 1,25 is toegepast. Bij een ontslag wegens bedrijfseconomische redenen is ook volgens de kantonrechter de correctiefactor normaliter 1, maar in dit geval moet die volgens de kantonrechter hoger zijn vanwege onder meer het feit dat de werknemer op non-actief gesteld is, althans vrijgesteld van werkzaamheden. De kantonrechter acht deze maatregel onverhoeds, ingrijpend, zeer diffamerend en niet passend bij een werknemer die dertig jaar in dienst is en goed gefunctioneerd heeft.

Met het diffamerende karakter van de op non-actief stelling valt het naar onze mening in het onderhavige geval wel mee. Een ieder zal immers begrijpen dat de op non-actief stelling is gebaseerd op de reorganisatie en dat de werknemer bijvoorbeeld niet verdacht wordt van fraude of iets dergelijks. Toch veroordeelt de kantonrechter de op non-actief stelling in stellige bewoordingen en is deze één van de redenen voor een hogere ontslagvergoeding. Hoewel niet alle kantonrechters steeds een dergelijk oordeel vellen over een op non-actief stelling, dienen werkgevers daar toch steeds rekening mee te houden.