Lopen van marathon tijdens ziekte reden voor ontslag op staande voet van werknemer?

Een werknemer die tijdens ziekte had deelgenomen aan hardloopwedstrijden en werkzaamheden aan zijn woning had verricht, kon niet op staande voet door de werkgever worden ontslagen zo lang niet een medisch oordeel van een deskundige was verkregen dat de werknemer daarmee zijn re-integratie zou hebben belemmerd.

De werknemer werkte als magazijnmedewerker/hulpbezorger bij een installatiebedrijf en was sinds 8 maart 2012 arbeidsongeschikt. Op 11 september 2012 had de bedrijfsarts een functionele mogelijkhedenlijst opgesteld, op basis waarvan een arbeidsdeskundige had vastgesteld dat de werknemer ongeschikt was voor zijn eigen werk en dat er geen passend werk voor hem was bij zijn eigen werkgever. Op 4 juli 2013 ontslaat de werkgever de werknemer op staande voet wegens het niet voldoen aan zijn re-integratieverplichtingen, nadat gebleken was dat hij had deelgenomen aan hardloopwedstrijden, waaronder een marathon, en dat hij kluswerkzaamheden aan zijn woning had verricht. De werknemer roept de nietigheid van het ontslag op staande voet in. Bij vonnis van 20 september 2013 had de kantonrechter een vordering tot loondoorbetaling afgewezen en bij beschikking van diezelfde datum had de kantonrechter de arbeidsovereenkomst, voor zover die nog zou bestaan, per 1 oktober 2013 ontbonden zonder vergoeding.
In een bodemprocedure vordert de werknemer thans alsnog loondoorbetaling vanaf de datum van het ontslag op staande voet (4 juli 2013) tot de datum van ontbinding van de arbeidsovereenkomst (1 oktober 2013). De werknemer stelt daartoe dat beantwoording van de vraag of de werknemer zijn re-integratie heeft belemmerd een medisch oordeel vereist, dat is voorbehouden aan een deskundig arts. De bedrijfsarts had na het ontslag op staande voet weliswaar aangegeven dat hem niets bekend was van de mate waarin de werknemer aan hardloopwedstrijden deelnam en dat dit gevolgen zouden hebben gehad voor het advies van de bedrijfsarts met betrekking tot de inzetbaarheid van de werknemer, maar had ook aangegeven dat hij de werknemer eerst opnieuw wilde te zien alvorens de mate van inzetbaarheid te beoordelen. Gelet op het ontslag op staande voet is de werknemer echter niet meer op een door de bedrijfsarts geplande afspraak verschenen.
De kantonrechter is van mening dat de vraag of de werknemer door deel te nemen aan hardloopwedstrijden en door werkzaamheden aan zijn woning te verrichten zijn re-integratie heeft belemmerd, inderdaad vraagt om een medisch oordeel van een deskundige. De werkgever had zonder een dergelijk oordeel niet mogen overgaan tot een ingrijpende maatregel zoals ontslag op staande voet. Het niet verstrekken van inlichtingen door de werknemer levert hooguit een reden voor opschorting van de loondoorbetaling en geen dringende reden voor ontslag op staande voet. De vorderingen van de werknemer worden toegewezen.

De overwinning van de werknemer was natuurlijk een Pyrrhusoverwinning nadat de kantonrechter de arbeidsovereenkomst al voorwaardelijk had ontbonden zonder toekenning van een ontslagvergoeding. Het geschil ging alleen nog over de vraag of het ontslag op staande voet rechtsgeldig was en of de werknemer dus nog recht had op loon tot de datum van ontbinding van de arbeidsovereenkomst. Desalniettemin toont het vonnis van de kantonrechter aan dat sancties met betrekking tot het niet nakomen van de re-integratieverplichtingen vragen om een medische onderbouwing en dat de werkgever niet zonder een oordeel van de bedrijfsarts of de verzekeringsarts van het UWV tot het opleggen van die sancties kan overgaan.