Werkgever is bevoegd tot verrekening van te veel opgenomen vakantie-uren

Een werkgever kan de bevoegdheid om te veel opgenomen vakantie-uren te verrekenen ontlenen aan het feit dat hij onverschuldigd loon heeft betaald.

Als een cv-monteur na een dienstverband van bijna tien jaar bij zijn werkgever uit dienst gaat, ontstaat een geschil over de eindafrekening van de arbeidsovereenkomst. De werknemer heeft nog recht op een vakantietoeslag van € 976,98 bruto maar de werkgever betaalt die niet omdat de werknemer 8,75 uur te veel aan vakantie heeft opgenomen. Verder stelt de werkgever dat hij schade heeft geleden doordat de werknemer materialen van een opdrachtgever heeft meegenomen voor eigen gebruik, waarna die opdrachtgever een bedrag van € 3.442,60 minder aan de werkgever heeft betaald. Ook een andere opdrachtgever heeft een bedrag van € 313,95 op de betaling van een factuur van de opdrachtgever in mindering gebracht, vanwege de wijze waarop de werknemer zich tijdens de laatste dagen van zijn arbeidsovereenkomst zou hebben gedragen.
Als het tot een geschil bij de kantonrechter komt, betwist de werknemer op grond van door hem aangehaalde jurisprudentie dat de werkgever een wettelijke grondslag heeft voor een vordering tot vergoeding van te veel opgenomen vakantiedagen. Volgens de kantonrechter is sprake van betaling van een voorschot op het loon als een werknemer vakantiedagen opneemt die hij nog niet heeft opgebouwd. Indien de werknemer vervolgens uit dienst gaat voordat de bij wijze van voorschot opgenomen vakantiedagen zijn opgebouwd, dan moet dit loon volgens de kantonrechter geacht worden onverschuldigd te zijn betaald. Daarmee heeft de werkgever een recht op terugvordering. De werkgever mocht daardoor de loonwaarde van de 8,75 uur die de werknemer te veel aan vakantie had opgenomen met de nog te betalen vakantietoeslag verrekenen. De overige vorderingen die de werkgever pretendeerde te hebben, mocht hij echter niet verrekenen met de nog te betalen vakantietoeslag, omdat de werknemer deze vorderingen had betwist en omdat de vorderingen niet op eenvoudige wijze vast te stellen waren.

Indien een werkgever een werknemer toestaat om vakantie op te nemen, terwijl het opgebouwde vakantietegoed niet toereikend is voor het opnemen van die vakantie, is onduidelijk of de werkgever op grond van de wet een vordering op de werknemer heeft ter grootte van de loonwaarde van de te veel opgenomen uren. De wet voorziet daar in elk geval niet uitdrukkelijk in. Er zijn kantonrechters die daarom verrekening van te veel opgenomen vakantiedagen in strijd met de wet achten. Deze kantonrechter lost het probleem van de werkgever op door te veronderstellen dat bij het opnemen van vakantiedagen die boven het vakantietegoed uitgaan sprake is van een betaling van een voorschot op het loon. Vervolgens kan dan onverschuldigde betaling als wettelijke grondslag voor de vordering dienen.
Werkgevers doen er goed aan om dit probleem te voorkomen door in de arbeidsovereenkomst te bepalen dat te veel opgenomen vakantiedagen bij het einde van de arbeidsovereenkomst worden verrekend. Op die manier voorziet de werkgever in een contractuele grondslag voor zijn vordering, waar het bestaan van een wettelijke grondslag niet geheel duidelijk is.